Dasa Piyagath Kala

දෑස පියාගත් කල මට මැවෙන්නෙ ඔබෙ රුව

ඈත කදුකරෙන් එන නල ගෙනෙන්නෙ ඔබෙ හඩ

කුමාරියේ අමතක නොවේ

ලස්සන රුවේ සිත සැනසුවේ

අතින් අත වෙලී වෙරළේ තනිවුනු මොහොතේ

ඈත නිම් වලල්ලේ නෙත් රැදවුනු මොහොතේ

සිත කැළඹුනේ ඇයි නොම දැනේ

කී දෙයක්ද අරුමයක් ද මට සිතාගන්න නොදී

රළින් රළ හැපී පෙනකැටි විසිරෙනු දැකලා

නිම් නොවූ සිතේ සතුටින් හසරැල් පිපිලා

මතකය මගේ අවදි වුනේ

ඒ එදා‍ය මේ මෙදාය මට සිතාගන්න නොදී